De kracht van een Esther

De kracht van een Esther.

Twee jaar geleden kreeg ik stoma Jodie als een soort van krent in de pap, een oplossing voor mijn beschadigd ruggenmerg. Wat ik niet had kunnen voorspellen was het onvoorwaardelijke liefdevolle lotgenoten contact wat dat met zich meebracht.

Op Youtube en Instagram plopten er enmas lieve lotgenoten op mijn scherm klaar om mij te voorzien van alle informatie die ik nodig had nu ik wist dat mijn lichaam zich niet meer zo ging gedragen als vroeger.

De tips de tricks en de uren durende gesprekken ontstonden spontaan. En zo dus ook een band. Met een iemand in bijzonder de altijd zo lieve Esther. Mijn steun, mijn maatje met een stoma. De knapste vrouw die haar stoma rockt als een diva. Zij is cool en van ongelooflijke steun geweest voor mij als nieuweling in de stoma wereld. Maar dat lotgenoten contact zo belangrijk is leerde zij mij. En ik mocht het ontvangen.

Maar hoe erg is het om lotgenootjes te verliezen. Dat maakte ik al snel mee in de eerste twee maanden na mijn operatie. Een lotgenootje met een voedingssonde en darmfalen kreeg een spontane dunne darm draaiing en overleed aan de gevolgen van haar voedingssonde. Ik las ik las, ik las nog eens en barste in tranen uit. Je maakt het toch persoonlijk. Je vergelijkt jezelf, en voor het allereerst tijdens mijn chronisch ziek zijn besefte ik mijn mortaliteit. Ik was ook fragiel, moe, op , te mager en nog verre van gezond. Het herstel verliep moeizaam, en de angst sloop erin.

Hoe te dealen met dit. Je hebt immers lotgenoten contact voor de kracht de steun en de support. Mortaliteit en sterfte past daar niet in. Ook al is dat misschien niet realistisch. Je wilt niet erkennen dat dit ook bij chronisch ziek zijn hoort. Het is immers chronisch toch? Een knal in het gezicht en verdriet, maar ook nu weer plopte Esther in mijn telefoon. De dagelijkse hoe is het met je, en hoe is het met Jodie maakte het allemaal goed. Want er was steun en hoop! Toen overleed er nog een lotgenoot, en afgelopen maand nog een lotgenoot. En ook nu weer staat ze er voor me. De krachtige woorden van “ hoe is het lieverd?” met het rode hartje zijn hun kracht nog steeds niet kwijt. Al twee jaar lang. Ik vind dit bijzonder en zo mooi en wilde daarom mijn allereerste stukje schrijven over de kracht van Esther.

Ook nu zij zelf in een achtbaan zit van heel veel verlies en rouw staat ze elke dag weer klaar met dat zinnetje, “ hoe is het met je lieverd?” en weer een rood hartje, soms zelfs twee.

Dan ben je meer dan een lotgenoot als je het mij vraagt. Dan ben je veruit een van de mooiste mensen die ik ken. Een lotgenoot die zoveel geeft dat ik oprecht met volle honderd procent kan zeggen dat ik trots ben. Trots op onze vriendschap en onze connectie. Dat hij met de dag sterker mag groeien. Lotgenoten zonder verlies.

Ik gun iedereen een Esther in het leven. Ook als niet je niet chronisch ziek bent. Want onvoorwaardelijk een “ hoe is het met je lieverd’” ontvangen in je telefoon is namelijk mijn waardevolste moment van de dag. Het laatste wat ik erover wil zeggen is dit. Lieve Esther, “hoe is het nou met jou?” met drie rode hartjes.

Anna Boleyn