Vrijheid van meningsuiting
We praten allemaal over Vrijheid van Meningsuiting, gelijkheid, mooiste regenbogen en prachtige genders. We schrijven massaal over de liefde, hoe deze is ontstaan en opbloeiende vriendschappen. Zelf maak ik mij daar ook schuldig aan. Het komt niet vaak voor dat ik praat over negatieve dingen in mijn Bloggende Boodschappen. De laatste tijd zie ik bij mijn vrienden en vriendinnen, al dan niet chronisch ziek, steeds meer en meer een schifting.Je bent voor ons of je bent tegen ons maar zeker niet beide. Wellicht herken je het wel in deze bijzondere tijd die een Pandemie heet. De opmerking die ik hieronder plaats is eng maar ik weet dat ik het op geen enkele wijze kan benoemen en beschrijven als dit. Ik, Anna, ben recentelijk “ ontsnapt “ aan een cult oftewel een sekte. Je leest het goed, echt.
Sekte / Cult
Laten we even kort doornemen wat een sekte is. In het kort is een sekte een geloofsgemeenschap met opvattingen en gebruiken die zich onderscheiden van overige geloofsgemeenschappen die behoren tot dezelfde stroming als de sekte. Sekten zijn vaak gesticht door een charismatisch leider met een nieuwe leer of openbaring.(bron:wikipedia.org/sekte)
Alhoewel ik er tot op heden nog geen religie aan kan plakken, was en is er zeker sprake van een stroming en Leider, al dan te betwijfelen met of zonder charisma.
Een lieve vriendin wees me na een onzekere tijd dat bloggen en schrijven best wel een goed idee zou zijn voor me. Ze had gelijk hoor, mijn ei kan ik er zeker in kwijt. Er waren een aantal oproepen voor sites waar ik op reageerde en al snel was het raak. Zo mocht ik gaan schrijven voor JustLiveBlog, een geweldig magazine, een absolute droom die uitkwam en nog steeds uitkomt. Voor de andere website, die ik Het Podium zal noemen en zich geheel focuste op “zieke mensen” mocht ik ook gaan schrijven.
Het Podium
Het verschil was wel dat ik bij het Podium niks hoefde op te sturen, geen portfolio of proefstuk om te lezen. Ze wisten niet hoe ik schreef maar ik was “ ziek “ en dat was perfect! Door het dolle was ik. Het voelde als een warm bad. Een tijd van veel schrijven brak aan en de ene inspiratie flow na de andere diende zich aan. Zichtbaar aan het genieten van alle woorden die op mijn scherm verschenen, staakte mijn schrift voor het Podium.
In een mum van tijd werd ik in een groeps-app gegooid waar alle “bloggers“ van het Podium waren samen gekomen. Natuurlijk denk je, gezellig en wat fijn. Herkenbaarheid voerde de boventoon en mijn dankbaarheid waar ik wel eens in wil gaan minderen nam de overhand. Zo stelde ik mij netjes voor, vertelde ik kort wie ik was en wat ik leuk vond om te doen. Er kwam nauwelijks reactie. Een vriendin die ik toen nog maar heel kort kende reageerde wel met een “hoi”. Na een geweldig ontvangst zo koud als een koelkast, kwam er langzaam een gesprek op gang. Leider wilde graag een chronisch zieke bingo organiseren. Een bingo met alle ziektes die zij kende op kaartjes en als je zou winnen dan won je een avondje met de Leider.
Overrompeld was mijn reactie maar ik bedacht ook snel dat humor vaak een middel is om te dealen met dingen die je overkomen, zoals ziek worden. Veel screenshots van mailtjes werden op dezelfde dag verstuurd in de groeps-app. Stuk voor stuk mailtjes van Leider naar alle landelijk bekende talkshows. Haar doel, bij Jinek en Boulevard aan tafel komen. Elk kanaal werd aangesproken, geen televisiezender werd niet gemaild en allemaal vanuit de positie van Leider als opperhoofd van haar kudde. Mijn inner-criticus vond het niet om aan te lezen, het sijpelde van “volgerij” in een jus van angst. Klappende handjes, en bevestigende gewilligheid aan Leider waren de reacties. Betwijfelend legde ik het naast me neer maar een toon was wel gezet.
De Leider
Gedurende de paar dagen viel het me op dat Leider steeds meer vragen her en der ging stellen en haar kleine minions aan het werk zette, zelf deed ze nauwelijks wat. Daarna werd er volop gesproken over hoe groot de website aan het groeien was maar vooral hoe geweldig “de Leider” was. In mijn enthousiasme vroeg ik hoeveel lezers er waren en hoeveel er bij waren gekomen zodat ik wist wat deze groei inhield. Het bleef helemaal stil. Alsof ik had aangeklopt bij het huis van Azrael in een slechte bui. De cijfers kreeg ik niet en heb ik nooit geweten. Je moest het maar geloven.
Besloten om het aan te zien hield ik mij op de vlakte maar goed voelde het allerminst. Blijkbaar werd mijn onzekerheid over het plekje in deze cult eentje die zichtbaar werd want met de vraag of ik niet “mijn eigen rubriek“ wilde was toch ook wel een eer. Zo liet ik me overhalen. Een eigen rubriek? Nu al? Zonder ooit wat geschreven te hebben voor je? Sprak ik tegen Leider. Hoe bijzonder is dat dan! Je hebt mijn vertrouwen, sprak ze en ik geloofde haar. Nu, achteraf voelt dat naïef en kinderlijk vertrouwend. Zo loyaal als ik ben antwoordde ik “ ja leuk, waarop de reactie kwam met “ mag ik een foto” van je? Ik stuurde mijn meest boekcover waardige foto en ging meteen aan de schrijf.
De volgende dag werd ik gebeld maar ik kon niet opnemen. Het was de Leider en dat ik haar wegdrukte op dat moment omdat een ziekenhuisbezoek op de planning stond was niet in goede aarde gevallen. Een uur later werd ik nogmaals gebeld met een chagrijnige Leider aan de lijn. Dit viel niet “goed” Anna dat je me wegdrukte zei ze. Waarop ik instant mijn excuus maakte wat niet nodig was. Ze was tenslotte niet mijn werkgever of überhaupt iemand aan wie ik me moest confirmeren of verantwoorden. Daar dacht de Leider anders over. Na een fikse onderuithaling dat we zo “ niet getrouwd “ waren werd me gevraagd of ik niet een “mooiere foto” had van mijzelf. Die ik had opgestuurd was blijkbaar niet “mooi” genoeg zoals zij vertelde en waarom dat verpakken in een compliment.
Opzieken
Geschokt zei ik nee sorry, dit is het wel. “Mijn toon” stond haar niet aan zo sprak ze als echte Leider. Overrompeld, veelal uh zeggend zei ik “Ok”. Het volgende verzoek stond al in de wachtrij. Mij werd gevraagd of ik mijn Instagram kon “opzieken” Je weet wel, nu lijkt het alsof je niet eens ziek bent! Pardon? zei ik stamelend. Verdedigend sprak ik dat ik wel degelijk ziek ben en dat ik enorm worstel met mijn lijf, diversion colitus en mijn te kleine stoma. “Laat dat dan eens zien” zei Leider. Weer over foto’s werd er begonnen. Leider verwachtte van mij een openheid van zaken, een soort gedwongen kwetsbaarheid. “Eerlijkheid” is dat in haar ogen. Als je dat niet durft dan ben je aan het liegen vertelde ze. Daarna kwam een relaas over haar opvattingen omtrent openheid versus de grenzen opzoeken van mijn kwetsbaarheid, waar ik de logica niet achter zag maar wat me werd opgedrongen als de tien geboden op een digitale tablet. Ergens probeerde ik mee te gaan in haar hersenspinsels maar het lukte me niet.
Rode vlaggen
Alle rode vlaggen gingen daarentegen wel omhoog. Drie zinnen later liep ze ook nog eens weg met een idee wat ik opperde, waar ik zelf wat mee wilde doen maar wat nu collectief, lees, door Leider gedragen moest worden. Mijn vriend luisterde mee en keek schuins naar mijn hand waar de telefoon in lag. Ik drukte de speaker uit en trok het gesprek recht met alweer een excuus, moet gaan sorry! Prima, maar ik moet nog een nieuwe foto van je en ik ga er vanuit dat je me die meteen mailt, sprak Leider dwingend. Nog voor ze gedag kon zeggen heb ik de verbinding verbroken. Opgehangen stond ik stil met mijn telefoon in mijn rechterhand. Wat is hier zojuist gebeurd. Mijn onderbuik reageerde er raar op. Zo voelde ik kettingen en gevoelens van beperking die ik eenmaal eerder had gevoeld maar toen had ik een relatie met een dominante narcist met borderline en dat was me ook niet goed bevallen.
Met de grond gelijk gemaakt
Gevoelens van waardeloosheid en paniek braken uit. Deze “Leider” heeft me zojuist met de grond gelijk gemaakt in zeven minuten en drie seconden. Ik wist me te herpakken en besloot op dat moment de grond te pakken die even weg was geglipt. Al scrollend door de gesprekjes die ik had gevoerd met de “ Leider “ kwam ik tot de ontdekking dat in alle gesprekken er gemene kleine kwetsende dingen tegen me werden gezegd. Telkens op een manier dat ik mij steeds opnieuw excuseerde. Zo was het de manier waarop ik schreef die haar niet aanstond, de manier waarop ik dingen zei, de manier en de snelheid waarmee ik terug reageerde. Op alle slakken werd zout gelegd, in minder dan een week tijd en contact. Laat staan dat er vrijheid was van onderwerp waar ik over mocht schrijven. Mijn schrijversvrijheid sloot zich als kolkend schuim in een bad, en mijn geniale podcast plan was door de plee, daar was Leider inmiddels al mee gaan lopen.
Terwijl ik de avond voor het telefoon gesprek een stuk had ingezonden naar Leider besloot ik te luisteren naar mijn “gut feeling” en direct verstuurde ik een mail en app bericht dat ik niet meer zou gaan schrijven voor Het Podium, met daarin een bedankje voor de geboden kans. Verder niks meer en niet minder. Wat er daarna volgde was een scheld kakofonie van een hoog kaliber. Tot diep in de nacht heeft de “ Leider “ mij allerlei dingen verweten. Van de normaalste vragen als “ hoeveel lezers heeft Het Podium?” werd gemaakt dat ik een spion was. Dat ik voor het prachtige JustLiveBlog schreef was een absolute grap, het was een vooropgezet plan geweest om Het Platform te bespieden. Van enige waarheid was geen sprake meer.
Shame on me
Natuurlijk was ik ook niet ziek want dat zag je niet aan mijn instagram toch? Daarna is het hele gesprek verdraaid misvormd en werd het in de Whatsapp groep gegooid. De angst werd bij de anderen ingeboezemd. Een ieder die de Leider tegen sprak werd openlijk geshamed op Whatsapp en op Instagram. Mijn telefoonnummer, naam en identiteit werden openlijk gepubliceerd en aan een schandpaal genageld op de bijbehorende Instagram. Dat ik de trouwe volgelingen van Het Podium verloor op mijn account die dag deed me niet zoveel, behalve dat ik het heel erg zielig vond dat chronisch zieke mensen andere chronisch zieke mensen zo ontzettend hard veroordelen. Het moge duidelijk zijn dat ik niet aan het “ zieke” plaatje voldeed en dat was in mijn beleving helemaal prima. Er is aan de Leider meermaals gevraagd mij met rust te laten, niet wat je noemt een veilig gevoel. Geloof het of niet een leider wil altijd het laatste woord hebben dus ging ik die discussie niet aan. Overigens slaap ik al rond middernacht maar Leider had hier geen boodschap aan. Met zorgen in mijn lichaam voor alle andere mensen in die groep, besloot ik, terwijl ik het Podium ontvolgde en blokkeerde dat het hun vrije keus was om in een cult of sekte te zitten of om er uit te stappen.
Door het slijk
Dat ik blij moest zijn dat ik nooit een artikel heb geplaatst op Het Podium werd bewezen toen een chronisch zieke lotgenoot door het slijk werd getrokken op Instagram alleen omdat ze een antwoordsticker met nee beantwoorde en openlijk ter verantwoording werd geroepen. Wie tegenspreekt moet zich verantwoorden. Iets wat makkelijk in een privé berichtje had gekund maar deze keuze werd gemaakt. Verpakt onder een hashtag die kant nog wal sloeg.
De een na de andere trouwe loyale volger stuurde me berichtjes dat ze wel wilden stoppen met het Podium maar het simpelweg niet aandurfden vanwege het feit dat een ieder die haar tegensprak openlijk werd klein gemaakt. Er werd zelfs door Leider een bericht gedaan, dat na het eruit gooien ofwel het eruit stappen van een volgeling, wie de volgende zou zijn. Wie het niet eens was met haar visie kon diezelfde avond tegelijk met de “ afvallige” linea recta vertrekken. Ze heeft, zo schreef ze het vertrouwen nodig van haar kudde, haar flock. Was en ben je wantrouwend dan kreeg je nu de mogelijkheid te vertrekken. Of er mensen diezelfde avond vertrokken zijn kan ik niet zeggen. De bewijzen stapelden zich op in mijn inbox, ik heb alle gesprekken en screenshots mogen lezen.
IJzeren vuist
Je zou toch verwachten van Het Podium met chronisch zieken onder mekaar dat ze veel respect kunnen opbrengen? De ijzeren vuist regeerde inmiddels het hele Podium met een fiks aantal trouwe, kwetsbare en loyale volgers in die groep. Sommigen nog maar begin twintig die alles doen wat Leider van ze verwacht. Accounts volgen, accounts niet meer volgen. Aangespoord worden om het voor haar op te nemen, mensen nare privé berichten sturen. Oftewel elk klein knettertje van tegengas onderuit halen. Sommige noemt ze geheel volgens cult en sektarische bewoordingen “ kinderen” Om een band als moeder en kind te verduidelijken, en sommige jongelingen te raken waar ze het meest geraakt kunnen worden, de slechte of instabiele jeugd die ze hadden.
Cult
Een aantal Instagrammers trachtte nog eens de waarheid boven tafel te krijgen door haar “aandoening” aan de kaak te stellen en bewijs te leveren dat ze zelf in een gesprek had aangegeven niet zo ziek te zijn maar wel wilde zijn. Daarover had en heb ik geen mening. Oordelen zit niet in mijn aard en zal ook nooit iets worden waar ik me senang bij voel, maar een slachtoffer rol werd haar kunstig toebedeeld. Leider was het slachtoffer, en het werd haar aangedaan. Haar minions mochten er op reageren. Dat doet ze zelf niet, behalve in huilende IGTV’s en Live uitzendingen waarin ze mensen letterlijk uitmaakt voor rotte vis, wederom met naam en toenaam en e-mailadres waar je dan zelf, een liefst boze, mail naar toe kon sturen. Geen enkel gram respect voor haar medemens. Nee, alles draait om Leider en haar cult. Het leek er voor mij op dat het grootste gedeelte zich met goede bedoelingen had aangesloten maar inmiddels in angst aan het verdrinken waren. Want ben jij het niet met Leider eens? Dan ga je door het slijk, op internet met naam en toenaam, het liefst op Instagram Stories. De macht was in Leider haar aderen gaan zitten en tirannie voerde de boventoon. Niemand die nog tegengas gaf en inmiddels was de Leider op nationale televisie geweest wat haar positie als opperhoofd alleen maar bevestigde.
Ontsnapping
Een paar maand geleden was er weer een “ ontsnapping” van een lotgenoot die het heel erg heeft moeten bekopen. Al haar kwetsbaarheid werd ten grabbel gegooid, en uitgeput en leeggezogen als een krent is ze uit de groep verwijderd. Ze had zich verweerd, haar mening gegeven en had meer dan veertig uur werk geleverd om Het Podium onder de mensen te brengen. En wederom werd er de vraag gesteld. Wil je weg? Dan kan je nu weg! De ijzeren vuist sprak. Een kille stilte volgde. Waarop mijn inbox weer vol stroomde met screenshots en de vraag, hoe kan ik weg en wat moet ik doen? Daar heb ik het antwoord niet op. Maar meeleven en denken deed ik zeker. In je kracht staan en doen wat goed voelt luidde mijn devies.
Goede bedoelingen
Afgelopen voorjaar ontpopte er op Instagram een tweede platform voor verzamelwerken van chronisch zieke mensen die gehoor wilden geven aan hun verhaal, wie dit is geweest weet ik niet, maar het leek een internationaal platform met een fikse hoeveelheid “echte “ volgers. Doordrenkt met goede bedoelingen waren er twee artikelen van Leider die verkeerd vertaald bleken te zijn. Of dit met opzet is geweest weet ik niet, maar dat het tegengas gaf aan Het Podium stond buiten kijf! Uiteraard is het account onder leiding van Leider aangepakt, zo werd er zelfs gesproken over politie en is er aangifte gedaan naar het onbekende account omdat het Het Podium na zou bootsen, logo’s zou stelen en mensen het leven zuur zou maken. Van dat laatste leek geen enkele sprake behalve dat het verkeerd vertaald was, maar ach als je daarvoor een aangifte wil doen wie staat er dan voor aap bij de politie. Haar boodschap was duidelijk. Niemand begint een tweede podium. Zij was en is de Leider van alle Chronisch Zieken.
Het gevoel van een mini dictatuur, geen vrijheid van meningsuiting bekroop mijn lijf.
Monopoly status
Mij werd duidelijk dat er voor Het Podium geen ruimte is voor een tweede podium voor chronisch zieke mensen. Geen tweede pagina met hele andere volgers dan die van haar. Zij heeft het monopoly op alle chronisch zieke ervaringsverhalen, een ander platform wat ook mee wil praten kan niet, excuus, mag niet. Er is maar één plek waar je de verzamelde werken kan vinden en dat is Het Podium. Alle bijkomende sites die hetzelfde doen zullen te maken krijgen met de Leider. Hetgeen mij inspireerde tot deze blog. Ook ik, Anna, ben van mening dat het niet zo zou moeten zijn.
Een platform, welke dan ook, moet een veilige plek zijn. Een plek waar je alles kan en mag zeggen. Ok. Binnen de perken natuurlijk. Laten we wel respectvol blijven en alles met liefde doen. Maar na het magisch verdwijnen van het account wat tegengas gaf dacht ik, dit moet toch eens klaar zijn. Het kan toch niet zo zijn dat tirannie overheerst!
Na wat onderzoek, waar ik tenslotte voor ben opgeleid, kwam ik al snel tot de conclusie dat het tweede platform wat de kop op kwam waarschijnlijk door Leider zelf in het leven is geroepen. Het verdween meteen nadat er op Het Podium een politiebericht kwam. Mijn vermoeden, dat angst in boezemen de grootste aanzet tot volging is, werd hiermee bevestigd. Het was een actie op het bericht dat ze wilde weten wie ze kon vertrouwen en wie niet. Wie volgde het account? Wie niet? Wie spraken het account aan? Het was naast imponeren een controle account om te kijken wie er echt loyaal aan Leider waren.
Ons kostbaarste goed
Hoe lang moet het nog doorgaan met het te kakken zetten en angst in boezemen van (kwetsbare) lotgenoten die al hun tijd en energie in iets goeds denken te steken. Mag je er dan niet tegen agiteren? Mag je geen mening hebben? Deze niet delen? Ik ben niet bang. Ik sta op maar als je dan uit de laatste hoek van te verwachten mensen hoort, Anna ik wil graag met Het Podium stoppen maar ik durf dat niet. Dan denk ik shit, er is oprecht sprake van een sekte en beperking in vrijheid van meningsuiting. Ons kostbaarste goed, en dat van alle schrijvers. Mijn vriendin zit er nog steeds in. Ze durft niet te stoppen. Dat is wat het is, niet meer en niets minder.
Digitaal bespuugd
Ook ik ben achtervolgt bij het verlaten van. Binnen 24 uur was ik vijftien volgers kwijt op mijn Instagram en kon ik op drie vingers tellen wie er mij waren blijven volgen. Zonder ooit enig woord met mij te wisselen, ben ik door dezelfde hoeveelheden geblockt en digitaal bespuugd. Even ter verduidelijking deze mensen kenden mij niet, vroegen niet naar mijn kant van het vertrek, laat staan dat ze mijn achternaam ooit hebben geweten.
Je bent de afvallige die het in haar hoofd durfde te halen de Leider tegen te spreken en te vertrekken. Maar aangezien ik allang door heb dat Het Podium er eentje is die niet in de haak is en misbruik maakt van mensen, maakt het voor mij niet meer uit dat ik hier een boekje over open doe. Want ik ben niet bang, ik ben al door het slijk getrokken en ervan hersteld.
Ergens in verzeilen
Uiteraard wat ik hier schrijf is mijn mening, iets met persvrijheid en vrijheid van meningsuiting en tevens mijn ervaringen. Nooit zal ik iemand de mond snoeren of “ binnen halen “ om er iets “ uit” te halen. Dat moet je echt weten. Liefde zal overwinnen zei een wijze politievrouw gister nog tegen mij. Als je een stem hebt moet je hem laten horen zegt mijn moeder altijd. Lieve mensen denk altijd goed na voor je in een platform stapt. Het is geen betutteling of goede raad maar een stukje kwetsbaarheid wat ik wil delen, dat ergens in verzeilen heel makkelijk gaat zeker als je wordt omgekocht met veel complimentjes, vertrouwen, verantwoordelijkheid en een eigen rubriek. Stel altijd je vragen en volg je onderbuik, daar komen mooie dingen van. Het laatste wat de wereld nu nodig heeft is een beperking in vrijheid van meningsuiting.