De hypocriete instagramhater

Start van Instagram

Twee jaar geleden begon ik een instagram account met de naam annabobannabananna. Destijds 38 jaar, in de bloei van mijn leven en fysiek op mijn allerzwakst. Zoekende naar lotgenoten die een stoma hadden of deze ook moesten krijgen. Instagram stond er vol mee. Het ene na het andere ervaringsverhaal popte op, en ik begon alle accounts die ik vond over stoma’s, stomaproducten te volgen. Wat een prachtige verhalen leken het. Goed functionerende roosjes en lotgenoten kwamen voorbij. Hoe dan ook, de steun en kracht van lotgenoten contact was een feit. Totdat.

Ware aard

Totdat de ware aard van Instagram en zijn sommige ontzielde volgers aan het licht kwam. Het spijt me op voorhand als ik mensen nu beledig maar Instagram is een neppe, gekke en afgrijselijk maakbare wereld. Een wereld van neppe gezichten, fletsige canva accounts en de een na de andere instagrammer die denkt dat hij of zij uniek en origineel is. Je ogen worden misleidt, en toetsenbordhelden worden er geboren. De gedeelde verhalen zijn overtrokken, overprikkeld, gedoopt in filters met fillers. Geuite zorgen, burgerlijke “blijheidsmomentjes van de maand”, “genieten van kleine dingen meuk”, gesjeeste geluksmomentjes die regelrecht van Pinterest komen, wanstaltige outfits van de dag, korrelige quotes wederom van Pinterest, beperkte meningen doorgaans niet onderbouwd, bewerkte foto’s en de hypocriete ego’s vechten zich allemaal om een plek in jou hart, nee jou als volger. Laten we dan vooral niet zwijgen over, hoe eenzaam je niet bent, want je bent niet alleen, en hoe iedereen taboes wil doorbreken, maar dat lef niet hebben en waar trendy woordjes als inclusiviteit en validisme de boventoon voeren. Jeuk krijg ik er van, en kromme tenen.

Geen gevoel

Ik heb daarom geen enkel gevoel bij Instagram. Geen passie, geen bezieling noch emotie heb ik erbij, behalve die van afkeer. Bijna 1K volgers had ik en het zegt mij nog steeds niks. Het zei mij nog minder toen ik feedback gaf op een nieuw ontstaan account en deze voorzag van een kritische noot, dat dit account daarna achter mijn rug om mijn werkgever benaderde dat ik, Anna Boleyn, niet spoorde. Wat ik het toppunt van Instagram geilheid wil noemen. Omdat dit soort mensen echt geloven dat Instagram echt is, de werkelijke wereld is, maar simultaan spreken over eenzaamheid en hier dan niet de tegenstrijdigheid in zien. Het niveau ” niemand wil met mij spelen en dat snap ik niet,” Het zijn professionele slachtoffers. Deze accounts die mij niet kennen, maar mij denken te kennen. Mijn echte achternaam niet weten, niet wetende wat ik studeer, dat ik nog studeer. Wie mijn echte familie is, wat mijn echte passies zijn, welk muziekinstrument ik speel, wat mijn allergrootste droom en liefde is en waarom ik de dingen doe die ik doe. Ze denken dat Instagram echt invloed heeft op de “echte” wereld. Newsflash… not. Vervelend om te horen? Lees dan vooral niet verder.

Maakbare Instagram wereld

Wat ze wel weten zijn de dingen waarvan ik wil dat ze die weten. Mijn front-desk. Het oppervlakkige en eentonige Anna Boleyn wezen. Wat jou altijd voorziet van complimenten, doet alsof ze makkelijk te benaderen is. Maar wat in volle werkelijkheid je een ander gezicht voor houdt. Eng he? Niemand op Instagram die mij echt kent, behalve die mensen waar het echt om gaat. Jullie weten wel wie jullie zijn.

Die maakbare wereld op de proef

Dus nam ik een instabreak, om eens na te denken of ik wel door wil gaan met Instagram.

Wat blijkt, Instagram past niet bij me. Ik vind het walgelijk. En tegelijkertijd voelde ik ook in mijn beide handen de tiental mensen die verschrikkelijk ging missen. Ja, jullie, jullie weten wel wie jullie zijn. Daarom begon ik mijn nieuwe account @pleegmama_anna, voor mijn nieuwe avontuur als pleegouder. Op deze manier daagde ik mezelf meteen uit, om uit mijn hoofd, de mensen van mijn oude account direct mee te laten verhuizen via een direct message. Weet je wat mij opviel?

Het waren de mensen die mij hadden leren kennen, wie ik echt ben. Die mij vragen stelden en me voorzagen van feedback en kritische noten. De mensen bij wie ik wel mezelf mag zijn en over alles kan en mag praten. Het waren de mensen die me altijd hebben aangemoedigd om te praten over hekserij en magie. Mijn geaardheid, en die geen oordeel hier in vellen. Waarmee ik het echte gesprek heb kunnen voeren over leven na de dood. Waar ik geen zinloze “ canva” en taboe talks mee heb gehad, waarin het ging over dat zij origineel waren, en dat mensen hen na gingen doen. Het waren niet die mensen die eindeloze roddelende sessies hielden over dit account of dat account, waar een roddelblad niet voor onder deed, waarbij het eigenlijk ging om “kijk mij nou eens origineel zijn” in de leidende zinloosheid der dingen. Nee, het waren en zijn de mensen waar ik zelf alleen maar goede woorden voor over had en enorm blij van word en die ik daarmee vreselijk zou gaan missen als ik mijn account Anna Boleyn-blogt definitief zou opheffen.

Hypocriete instagramhater

Daar gaat het dus om. Dus heb ik na mijn instabreak alle volgers verwijderd waar ik slechte vibes van kreeg. Blokkeerde ik alle fake accounts waarvan ik wist dat ze me zouden blijven tracken en trok ik mijn volgerslijst op die manier naar 800 prachtige volgers waarvan ik weet, deze mensen zijn het stuk voor stuk allemaal waard om te mogen zien wie ik echt ben. Anna Boleyn, de hypocriete instagramhater.

Heb jij ook een haat-liefde verhouding met social media? Laat het me vooral weten in de reacties