Wat maakte mij het uit! Ik was op vakantie op mijn favoriete eiland Terschelling met manlief en mijn ouders. Het enthousiasme was me klaarblijkelijk weer naar mijn hoofd gestegen want ik had iedereen over kunnen halen om een potje te kaarten. Pesten was onze keus. Maar winnen deed ik niet. Wel bijna maar mijn strategie was om te janken. We kregen het over alle dingen die we de volgende dag konden doen. Mijn moeder die diep in haar kaarten verzonken zat was aan het gniffelen. Wat is er? Vroeg ik aan haar. Niks hoor, zei ze met weer een gniffel. Nou vertel op wat is er. Niks, nee echt niet. Op dat moment stopte ze me een extra joker toe. Precies toen manlief die naast mij zat zou winnen. Ik pakte de joker met lede ogen aan en legde de lachende nar op het stapeltje. Dit klopt niet, jullie giebelen te veel, zei hij. Waarop mijn moeder meteen toegaf dat we vals hadden gespeeld. Dat ging snel dacht ik nog, maar manlief stond erop dat we het goed zouden maken. Ik nam een slok van mn bruisende water en bedacht een passende straf.
Morgen zeg ik de hele dag op alles JA!
07:30 Uitslapen lukte niet met het uitzicht van een bosrijke omgeving en een mopshond die op knappen stond. Normaal loopt manlief het ochtendrondje maar nu hielp hij me herinneren aan de dag waarop ik Ja zou zeggen op alles. Lief? “ Doe jij even het rondje met de hondjes”? JA! En met volle moed, en een tikkeltje spijt van de vorige avond stapte ik in mijn Uggs vol zand en liep ik naar buiten. Mijn vader had inmiddels de koffiepot al aangezet, en de broodjes in de oven gedaan. So far so good. Ik moet blijkbaar gewoon vragen ontwijken, en zo min mogelijk gesprekken voeren.
10.00 Gesprekken ontwijken mislukt. Ik kreeg de vraag of ik de krant wilde halen, maar dan wel die bij de boekhandel zou liggen in Midsland een 4,7 kilometer fietsen. JA wil ik! Had ik enige keus? Het was de krant van gister ook nog eens dus mij werd al snel duidelijk dat het meer ging om te kijken of ik echt JA zou zeggen. Hey, ik laat me niet kennen. Beloofd is beloofd. En ja is ja. Op de fiets en nee geen elektrische dat vind ik namelijk vals spelen. En wie vals speelt moet het altijd goed maken dus mij niet gezien.
12:45 Ik heb geprobeerd iedereen te ontwijken omdat ik er nu van overtuigd ben geraakt dat ik word gebruikt voor de vakantie “klusjes”. Ik heb al zeker drie keer de honden uitgelaten en ben snoeihard gebruikt om lunch te maken en appels te plukken. Daarna kon ik achter Fikkie aanrennen omdat iemand het hek had open gelaten ( ze zeiden niet met kwade intentie, ik durf dat te weerleggen) maar goed mijn conditie wordt er zo wel beter op.
13:00 Goed en wel op adem gekomen, mezelf even terug getrokken in het stapelbedje op de kamer die over was. In stilte. Tot er aangeklopt werd. Anna, we gaan naar West ga je mee? JA, natuurlijk. Ik pakte mijn fiets maar we bleken met de bus te gaan. Nou moet je weten dat ik de bus haat omdat ik altijd misselijk wordt maar goed ik zeg op alles JA, dus kom maar op met dit avontuur.
13:35 Ik ben een ijslolly, we stonden veel te vroeg bij de bushalte. Blauwbekkend mijn chipkaart langs de lezer gehaald en vooraan gaan zitten. Nee nee, zei manlief achterin is leuker. Ik zei geen nee, en voor ik het wist stond ik half brakend op west bij de viskraam een ‘kotsende’ ijslolly te zijn.
14:15 Het moet nu niet gekker worden. In mijn favoriete winkeltje zie ik het jurkje van mijn dromen. Lekker lang en de perfecte kleur groen, alleen ontzettend duur. Waarop mijn moeder zei, nou wat doe je ga je hem kopen? Verdorie! Dat was een vraag ma! Ja, ik zal hem kopen. De lol is er wel af zo maar ik ben er meer dan blij mee. Normaal gesproken had ik hem niet gekocht denk ik, dus eindelijk een winst momentje voor mij.
15:20 Ik wil even een omweg maken om door de duinen te struinen op West. Maar de vraag of ik niet een terrasje wil pakken werd me gesteld en ik zei uiteraard ja. Naast een terraskachel bij een hotel zit ik aan een verse munt thee met een klein verkruimeld koekje en wat honing. Ik ruik wat smakeloos verbrand plastic en tot mijn grote verbazing kleeft mijn tasje waar mijn nieuwe jurk in zit vast aan de terraskachel. Tuurlijk! Mijn dag was al fantastisch maar dit maakte hem helemaal geweldig. Daar ging mijn 120 euro aan kostbaar katoen. Mijn moeder moest lachen. Hé! Lach niet jij!
16:10 De dag duurt lang als je op alles ja zegt. Moe en uitgeput van alle activiteiten maar vooral van de voldane glimlachen op de gezichten van manlief en familie. Ik overweeg om er even tussenuit te gaan en de duinen in te lopen. Iedereen vermaakt zich kostelijk en ik betaal vast de rekening van het terras. Dan hoefden ze mij niet meer te vragen of ik de rekening wilde betalen en kon ik me uit de voeten maken. Ben zo weer! Even naar de wc, zei ik.
16:30 Manlief appt me. “ schat zit je nog op de wc?” Ja! antwoordde ik. Zou vandaag ook eens anders antwoorden, maar niet wetend dat ik inmiddels bij zee was beland om even op te laden, hing hij lachend weer op. Ik zat heerlijk zonder al die vragende familieleden op het strand.
16:40 Dat rustige zitten bleek van korte duur. Plots werd ik overrompeld door een zwarte labrador die aan de lijn van zijn baasje was ontsnapt. Frivool springend tegen mij aan viel ik met mijn twijgjes van benen half in het water. Fido hier! Fido! Fido de hond, werd meerdere malen geroepen maar zette het meteen weer op een lopen. Ik probeerde zijn lijn vast te pakken maar zijn blijdschap voor de vloedlijn was sterker dan mijn hand en zo werd ik een meter of drie over het strand meegesleurd.
16:50 Fido is aangelijnd en het baasje voelt zich schuldig. Er zit een scheur in mijn broek omdat ik op een bult scheermesjes ben gevallen. Het baasje vraagt of hij iets kan doen om mijn leed te verzachten. Ik ben Tjalle, zegt hij. Ik stel me voor en veeg het zand van mn kapotte knie. Poeh! Fido zit zijn bips ondertussen af te likken en Tjalle wordt rood. Laat me je in ieder geval een kop thee aanbieden. Ik zit hier in het duinhuisje achter. Ik zou op alles JA, zeggen maar of mee gaan met een vreemde man naar een duinhuisje een goed idee is valt nog te betwijfelen. Onzeker stuur ik in ieder geval, manlief en ouders een appje dat ik even naar een duinhuisje ga. Geen reactie. Die hebben het vast leuk op het terras en ik stuur ze voor de zekerheid even de coördinaten.
17:30 In het duinhuis zijn inmiddels manlief en ouders aangekomen. Tjalle blijkt een goede gastheer en vermaakt ons met allerlei feitjes en lokale delicatessen. Fido is inmiddels achter zijn eigen staart aan het aanrennen en jaagt de konijnen de duinpannetjes in.
19:30 Moeder wordt moe en vraagt of we naar huis zullen gaan. Na haar zoveelste lachbui heeft ze buikpijn en die mosselen vallen haar ook niet goed. Op de vraag of ik een oester wilde proeven kon ik weer geen nee zeggen. En voor het eerst in mijn leven gleed er een dikke doorzichtige klodder snot over mijn tong mijn keel in. MMMmmm lekker hoor, zij ik kokhalzend en wenste ik dat deze dag tot een eind zou komen. Moeder moet naar bed zei ik luid!
19:45 De mannen inclusief nieuwe vriend Tjalle zijn bij de vierwiel aangedreven auto nog druk aan den babbel. Laat me jullie naar huis brengen zegt Tjalle. Ik zei geen nee. Dit keer ook niet omdat mijn maag zich nog steeds drie keer omdraaide van die natte klodder en ik de bus terug niet zag zitten nu mijn manlief zich steeds meer begon te vermaken met de “ ja op alles dag”
20:00 Ondertussen vol gepropt in de vierwiel aandrijving, als die grap met hoeveel clowns passen er in een oude volkswagen kever, op weg naar het huisje in Formerum. Op de vraag Anna? Wil jij misschien met Fido in de laadbak omdat hij onrustig is alleen achterin, zei ik wederom geen nee. Foute keus, maar beloofd is beloofd. Over het strand naar huis. Het leedvermaak zat hem ditmaal in de keuze die Tjalle maakte om heuveltje op en heuveltje af te rijden op het strand. Ik bedankte Tjalle vriendelijk met mijn cynische oogopslag toen hij even door de achteruit keek. Zijn kapiteinsgroet verklapte dat hij inmiddels op de hoogte was van de “ja” dag en maakte een te scherpe bocht naar links
20:15 Na een rit die uren leek te duren, wat momentjes van misselijkheid verder, een kapotte knie, gesmolten tas met kleding, en een nieuwe vriend was ik thuis. Ik plofte op de bank. Wat een dag was dit. Bij de volgende vraag zou ik nee zeggen, hoe oneerlijk ook. Mijn vader had koffie gezet en inmiddels het pakje met duivelse kaarten uit de spelletjeskast getrokken. Zullen we dan maar?
Anna Boleyn