Ik was in mijn pyjama in bed gaan liggen. Het lucrin-depot om mijn lijf er onder te houden had ik net gezet. Een ietwat pijnlijk en niet zon leuk moment van de dag.
Baywatch
Mijn pyjama bestaande uit een verwassen te groot t-shirt met een zo nog groter vest, joggingbroek en Uggs deden het prima deze donkere natte en koude dag terwijl het hartje zomer was. Op videoland begon het intro van Baywatch. Want wat is er nou lekkerder dan kijken naar zon aanbiddende kustwachters met de ambitie om alleen maar te rennen en te zwemmen. Die retro jaren negentig vibe hielp ook mee om mijn eigen outfit goed te praten. Oversized is het nieuwe zwart toch?
Maar terwijl het intro speelde en de vrolijk fransen van mijn scherm afspatte kwam er uit het niets met gillende sirenes een tweetal politiewagens de straat in rijden. Gevolgd door een ambulance en nog een ambulance. Ik zette de tv op pauze want de sirenes waren erg luid en onder mijn raam tot stilstand gekomen.
Toen ik naar buiten liep om vanaf mijn balkon te kijken, zag ik haar liggen
Een jonge buurvrouw van krap 23 die net moeder was geworden. We woonden op dezelfde verdieping. Wat een surreëel beeld. De rennende buren, kijkend naar de hoogte vanaf waar ze gevallen moest zijn. De manier waarop ze daar lag, de spanning die ineens om te snijden was, en de politie die direct het gebied af ging zetten alsof het een plaats delict was.
Eenzaam
Gevoelig als ik ben, trilden mijn benen stevig. En mijn opluchting groot toen ze wat aan het bewegen was. Beweeg maar niet zei de ambulance medewerker. Blijf maar even zo liggen zij de ander. Ik heb het zo koud was alles wat ze uit kon brengen. Daar stond ik dan. Op mijn balkon, die overigens vol stond met kamille. Inmiddels waren er nog meer buren over de reling aan het kijken. De een riep ‘ arm meisje’ en de ander riep dat een ongeluk in een klein hoekje zat. En het enige waar ik aan dacht was, dit is geen ongeluk. En als het een bewuste actie was, dan betekende dat dat mijn buurvrouw zich verschrikkelijk eenzaam heeft moeten voelen om over te gaan op een actie als deze.
Binnen tien minuten was ze stabiel, en stevig op een brancard bed onder een deken. Die kou zal zo wel overgaan dacht ik maar haar pijn zal nog wel even blijven. Beduusd, bedeesd, verdrietig en angstig bleef ik op het balkon staan. Zou het goed met haar gaan? Wat zou ik kunnen gaan doen voor haar. Voorzichtig heb ik mijn mooiste pakje ansichtkaarten gepakt, en heb ik met een trillende hand een kaartje geschreven. Om het vervolgens niet door haar brievenbus te doen. Gewoon voor wanneer ze thuis zou komen, als ze thuis zou komen. Dan zou ze misschien voelen en weten dat ze er niet alleen voor stond. Een klein gebaar. Meer kon ik op dat moment niet doen. De gedachte dat dit vlak naast me plaats heeft gevonden vond ik hartverscheurend. De week erop was ze thuis uit het ziekenhuis en in relatief goede gezondheid. Ze bleek een gescheurde milt, gebroken pols en een gebroken sleutelbeen rijker. Maar haar geest was hetgeen wat echt gebroken was. Dit was geen ongeluk in een klein hoekje maar een bewuste keuze. Met een vracht aan hulpverlening mocht ze naar huis, en heb ik haar alsnog dat kaartje kunnen geven. Ik heb daarin het volgende geschreven.
Je hoeft er niks mee
Je hebt me laten schrikken Joelle, wat moet jij je alleen hebben gevoeld. Weet dat je altijd kan en mag aanbellen. Bijgevoegd wat verse kamille waar je thee van kan maken, en op deze kaart staat ook mijn telefoonnummer. Je hoeft er niks mee maar weet dat je altijd kan bellen. Liefs Anna
Perspectief
Mijn eigen fysieke sores plaatste ik ineens in perspectief. Het kan altijd slechter, maar bovenal mijn geest deed het nog prima. Fantastisch zelfs. Ik was echt niet zo gebroken, en raakte er zelfs van overtuigd dat het goed was met mijn ziel. En als het aankomt op mentale flexibiliteit kon ik best trots op mezelf zijn. En dat is vanaf dat moment de boventoon gaan voeren. Het is goed met mijn ziel.
Nu moet ik gaan. Joelle en ik kijken namelijk elke donderdagavond Baywatch, onze enige guilty pleasure in de week.
Anna Boleyn
#
